Içimdeki sessizlik dışaridaki cigliktan daha sert esiyordu. Gece saat 4.15 kimselerin duymadığı ve görmediğini görüyordum ,kendime sorular sorduğum saatlerin en gecesiydi ,karanlık cümlelerin en gölgesizi ve ayışığı bile aydınlatmıyordu yüreğimi. Bu şehir oluk oluk yalnızlık akıyordu sokak kaldırımlarına ve elini tutamadığı kelimeleri savuruyordu suratına suratına. Ölmeliydi gece ve sabahına ulaşana dek en derin hatıralarıyla ,bir damla göz yaşı kalmaksızın . Gidebildiğim her yer bir özür borçlu boynuna ,kalbine söz geçiremeyeler kulübü burası ,hayatın sonu , nefes almanın bile anlamsizlastigi o derin kuyu ve sen yıldızlara bakarak göçmelisin bu diyardan delikanlım , sessizlik..

-Emrah KILIVAN